Regen!

Zaterdag 26 april - Koningsdag
Vandaag een dagdienst. Ik leg de kinderen uit dat het vandaag in Nederland Koningsdag is. We besluiten dat we dan ook maar wat Nederlandse spelletjes moeten doen, dus we spelen Annemaria koekoek en ‘Moeder, moeder, hoe laat is het?’ (Maar dan de Keniaanse versie, dus: ‘Auntie, auntie, what’s the time?)
’s Middags haal ik voor één van de kinderen de nagelknipper tevoorschijn. Binnen 5 minuten staat er een rij van kinderen die allemaal hun nagels willen laten knippen! De meesten eten de warme maaltijden met hun handen, dus het is geen overbodige luxe om de nagels goed kort te knippen.
Aan het eind van de middag doe ik wat boodschapjes met Alex. Langs de weg zijn allerlei winkeltjes met fruit en groente. Ik koop 4 tomaten, 4 rode uitjes en een mango voor 80 shilling. Alex legt me op de terugweg uit dat ze me veel meer hadden laten betalen als hij er niet bij was geweest.


Dinsdag 29 april
Vandaag een vrije dag, maar wel een volle! Ik ga met één van de mama’s met Diana mee naar het ziekenhuis voor controle. Na de lunch (chipati’s!) vertrekken we. Het HRC ligt aan de drukke weg richting de ferry, dus we kunnen de eerste en beste tuktuk instappen die langsrijdt. Dat daar al twee mensen inzitten, maakt de chauffeur niet zoveel uit, we kunnen best met 4 volwassenen en 1 kind op het achterbankje van anderhalve meter breed. Vanaf het eindpunt lopen we naar de poort van de ferry, waar we via de ingang voor ‘vrouwen, kinderen en mindervaliden’ gaan. Tussen alle wachtende mensen door loopt een blinde man met een schaaltje met geld erin te bedelen. We moeten nog wel even wachten op de ferry, en het wordt drukker en drukker, warmer en warmer. Als de poort open gaat, lopen we gelijk helemaal door naar voren, zodat we er aan de overkant als één van de eersten af kunnen. Ik hoop dat ik dit nog een keer kan filmen, want het is wel heel bizar om die mensenmassa te zien drommen. Binnen 5 minuten zijn we aan de overkant, en dan begint het lopen naar de mutatu’s. Onderweg krijgen we meerdere keren tandpasta, flesjes water en beltegoed aangeboden, en lopen we over de stoep langs allerlei kraampjes. Het ‘busstation’ (zo zouden we zoiets in Nederland geloof ik noemen) is één grote chaos. Er staan allerlei mutatu’s door elkaar en er wordt geschreeuwd. Mutatu’s zijn een soort VW-achtige busjes, met een schuifdeur aan één kant, lederen bekleding en ze zijn allemaal op hun eigen manier ‘gepimpt’. In een mutatu passen ongeveer 13 mensen, en hij gaat pas rijden als ‘ie vol is. Achteraf begrijp ik pas dat ze vaste routes rijden, maar hoe je daar achter komt, geen idee! Onderweg int de ‘conducteur’ bij iedereen geld door met zijn vingers te knippen.

Het ziekenhuis is niet echt herkenbaar als ziekenhuis. We lopen naar de 6e verdieping (er is wel een lift, maar die schijnt nogal eens kuren te hebben..) waar we ons melden aan de balie. We hebben een afsprakenkaartje bij ons waar de datum van vandaag op staat. Verder is het principe: wie het eerst komt, die wordt het eerst geholpen. Er zitten nog een stuk of 4 mensen in de wachtkamer, dus dat duurt waarschijnlijk nog wel even. Na een half uur worden we opgehaald voor de controles. Diana wordt gewogen en met een thermometer onder haar arm wordt haar temperatuur gemeten. Terug in de wachtkamer, ondertussen met ‘dossier’, wachten we nog een half uur voor we bij de dokter naar binnen mogen. Diana wordt onderzocht en na een kwartiertje staan we weer buiten. Bij de balie betaalt Agnes 1500 shilling en met een nieuwe afspraak over 3 maanden mogen we weer gaan.

Nu we toch aan deze kant van het water zijn, wil ik gelijk even wat boodschappen doen bij de Nakumatt. We kunnen kiezen: met een mutatu (die volgens strikte regels absoluut niet bij de supermarkt voor de deur mag stoppen, maar wel goedkoop is) of met een tuktuk (wel tot aan de voordeur, maar daar betaal je dan ook meer voor). De mutatu die om de hoek staat te wachten belooft toch bij de Nakumatt voor de deur te stoppen, dus we stappen in. ‘Stoppen’ is een groot woord, de chauffeur wil duidelijk geen risico lopen, dus we springen de langzaam rijdende mutatu uit en lopen richting de supermarkt. Voor de deur staat security, die onze tassen wil controleren. Een man en een vrouw. Nu weet ik dat ik als vrouw dus ook alleen door de vrouw gecontroleerd mag worden, drie weken geleden liep ik nietsvermoedend op de man af, haha. Toen schrok ik hier ook nog van, voor elke supermarkt, voor de ferry, voor elke parkeerplaats beveiliging, nu is het normaal en maak ik een praatje met de vrouw. Echt, alles went. In de supermarkt is het heerlijk koel. Ik ben m’n boodschappenlijstje vergeten, dus het is een beetje op de bonnefooi, maar ik heb in ieder geval broodbeleg nodig. Dus, dacht ik, ik neem lekker chocoladepasta mee! Schrik niet: een potje Nutella kost hier 495 shilling (ongeveer €4,50). Toch maar pindakaas, ook lekker! Bij de kassa wordt alles netjes voor me ingepakt. Snel terug naar de ferry, want vanaf half 5/5 uur gaat iedereen van zijn werk naar huis, dus dan wordt het veel te druk! Als we om kwart voor 5 weer door de tuktuk bij HRC worden afgezet, ben ik blij dat ik vanavond vrij ben!


Vrijdag 2 mei
De weersvoorspellingen van komende maand liegen er niet om: er zijn dagen dat er 23 mm regen verwacht wordt. Ook vandaag begint met regen. Als ik voor m’n dagdienst nietsvermoedend iets uit de koelkast wil pakken, voel ik -letterlijk en figuurlijk- nattigheid: lekkage! En ja hoor, vanaf het plafond druppelt het gestaag langs m’n muur. Bah! Eerst het stopcontact wat ook op de muur zit maar uitzetten. Een handdoek op de grond is verder het enige wat ik nu even kan doen, en hopen dat het snel stopt met regenen.
De volgende dag belooft Kennedy er naar te kijken, en gelukkig is het grootste ‘leed’ al snel opgelost.
Nu het regent is het ook gelijk een stuk afgekoeld, meestal is het tussen de 25 en 29 graden. Een groot gedeelte van de kinderen loopt nu dus ook met vesten en dikke truien aan, omdat ze het koud vinden! Een grappig gezicht.


Zondag 4 mei
Vanochtend word ik opgeschrikt door het nieuws van de aanslagen in Mombasa. Gelukkig heb ik er niets van meegekregen, maar na een tijdje dringt het eigenlijk pas tot me door: Toch wel een eng idee! Gelukkig voel ik me veilig hier.
Het nieuwsbericht meldt dat de Nederlandse Ambassade Nederlanders adviseert om binnen te blijven. Ik twijfelde al of ik naar de kerk zou gaan, maar die beslissing wordt dus voor me gemaakt. Iedere zondag wordt er een kerkdienst vanuit een gevangenis live op TV uitgezonden. Ik maak de gemiste kerkdienst van vandaag goed door lekker met auntie Agnes en de kleinsten te dansen op de muziek.
Tijdens de thee (Petro: ‘Die kan je nu lekker veel drinken, ‘because of the cold!’) sorteren we de bonen voor het avondeten. Petro vertelt dat veel mensen nu ziek worden, omdat ze zo gewend zijn aan 35 graden en het nu ‘maar’ 25 graden is. Veel kinderen lopen ook te snotteren, dus het is niet heel gek dat ook ik ben aangestoken. Ze moet lachen als ik vertel dat ik het helemaal niet koud heb, maar dat ik geniet van deze temperaturen!
Tijdens het avondeten komt het nieuws voorbij: een nieuwe ‘attack’, dit keer in Nairobi. Wat een onrust, bah! Petro denkt dat het te maken heeft met het feit dat morgen de scholen weer beginnen. Ik zie het verband niet zo, maar goed. Ze adviseert me morgen op mijn vrije dag ‘binnen’ te blijven. Strak plan, doe ik, maar eigenlijk had ik wat boodschapjes willen doen. Geduld maar, iets wat ik niet had gepland om te leren, maar wat af en toe wel nodig is hier!


Maandag 5 mei
Vandaag een vrije dag. Standaard word ik wel rond 06:00 wakker omdat de kids dan ook wakker worden, maar vandaag kon ik nog me nog heerlijk een keer omdraaien!
Ik had gepland om hier een hele nuttige dag van te maken, maar daar is niets van gekomen. Heerlijk genikst! ’s Avonds hoor ik opeens vanuit het jongenshuis (dat grenst aan mijn huisje, dus vanuit het zijraam kunnen ze mijn deur zien): ‘Goedemorgen!’ Haha, Joshua kent een aantal Nederlandse woorden, waaronder dus ‘Goedemorgen’ en dat hoor ik op elk willekeurig moment van de dag.

Alle kinderen, behalve de 7 kleinsten, gaan vanaf deze week weer naar school (ze hadden 3 weken vakantie). Er is dus lekker uitgebreid de tijd om met de kleinsten spelletjes te spelen een beetje te tutten, maar ook om wat praktische dingen te doen.

Tot de volgende blog!
Liefs, Marlene