Geduld..
Blijf op de hoogte en volg Marlene
21 Januari 2018 | Oeganda, Kampala
Er is eigenlijk te veel om te vertellen voor 1 blog, zoveel bizarre (eerste) indrukken zijn er deze week voorbij gekomen. Ik heb dus maar een selectie gemaakt, maar er volgt vast nog meer uit deze week in een volgende blog.
Maandag
Ik heb met Eunice afgesproken dat ik deze hele week op de OPD (Out Patiënt Department) werk. Op de OPD zijn twee spreekkamers met -als je geluk hebt- twee dokters. De communicatie tussen personeel en patiënten verloopt over het algemeen in het Luganda, niet te volgen dus. Maar het niveau van Engels is wel redelijk en anders is er vaak wel iemand die het gesprek in grote lijnen kan vertalen. Het werktempo ligt hier echt een heel stuk lager dan in Nederland, dus dat is flink omschakelen. Gelukkig hebben mensen ook veel meer geduld.
Maandag en vrijdag schijnen de drukste dagen te zijn, maar deze maandag is daar niet zo heel veel van te merken. Voor de patiënten die er zijn is het haast dringen wie van de verpleegkundigen de bloeddruk gaat meten. En net als ik me bedenk dat dit op deze manier een hele lange week gaat worden, maak ik aan het eind van de dienst kennis met dokter Sandee, de chirurg. Dat is een enthousiaste man die er voorstander van is dat alle vrijwilligers in het ziekenhuis ook vooral veel leren naast dat ze een ondersteundende rol hebben.
Dinsdag
's Ochtends ga ik rond 8:15 met de boda richting het ziekenhuis, met een beetje geluk ben ik er dan rond 8:30. Vandaag is de weg kort voor het ziekenhuis afgesloten, er wordt een stukje geasfalteerd. De boda-driver heeft geen flauw idee waar hij nu heen moet, en dus zie ik een heel ander stuk van de buurt, namelijk de sloppenwijk. In het centrum zijn de mensen wel gewend aan blanke mensen, maar de kinderen hier roepen allemaal: 'Hé mzungu!' oftewel 'Hé blanke!'.
Rond 9 uur kom ik dan toch in het ziekenhuis aan en start ik vandaag bij de dokter in de spreekkamer. Het bloeddruk meten heb ik na gisteren echt wel gezien en er zijn genoeg anderen die dat kunnen doen.
Na een kwartier komt de dokter uit de andere spreekkamer vragen 'of we even mee willen kijken'. Er is een meisje van 13 maanden binnengebracht met ernstige bloedarmoede. Als we de kamer binnenkomen is het vrijwel meteen duidelijk: het meisje is overleden. De vrouw die haar heeft binnengebracht (en niet de moeder van het meisje blijkt te zijn) is de kamer uitgelopen, naar buiten. Als ze terugkomt en de verpleegkundige haar het nieuws vertelt, reageert ze heel gelaten. Ook de rest van de aanwezigen in de kamer toont heel weinig emotie en empathie, heel bizar om te zien hoe dat hier in de cultuur zit.
Donderdag
Er komt een 2-jarig jongetje binnen met koorts. De dokter stelt 'een bacterie' vast en hij moet 3 dagen antibiotica krijgen. Hij krijgt een infuus en zijn moeder zal de komende dagen met hem terug naar het ziekenhuis moeten komen zodat hij de medicijnen kan krijgen. Tot zover is dit een veelvoorkomend verhaal. Er komen dagelijks meerdere kinderen binnen die met een infuus weer naar buiten gaan. Maar.. dit jongetje is bijna net zo blank als ik! Wat gek om hier te zien! Zijn moeder wil er niet veel over kwijt, maar het kan haast niet anders dan dat hij een blanke vader heeft. Hij trekt veel bekijks en alle verpleegkundigen benoemen hem gelijk als 'mijn broertje' :)
Vrijdag
Er komt een vrouw binnengestrompelt met om beide benen verband. Op haar meegebrachte papieren is te lezen dat ze een ongeluk heeft gehad en dat er uit voorzorg is gestart met PrEP, een medicijn tegen HIV. Ze is tijdens het ongeluk ('a bad accident, even other people died') in aanraking gekomen met bloed van andere slachtoffers waarvan niet bekend is of ze HIV besmet zijn. Over een week zal ze getest worden. De grote wonden op haar benen zijn een week geleden gehecht en ze heeft er veel pijn aan. De dokter haalt het verband eraf en bekijkt haar benen ongeveer 5 minuten uitgebreid. Dan besluit hij dat een deel van de hechtingen verwijderd moeten worden, dus om en om. Dit doet haar heel veel pijn maar ook nu is de empathie bij de verpleegkundige ver te zoeken. Ze helpt haar niet eens de behandeltafel af. Tot mijn grote verbazing loopt de vrouw zonder verband weer naar buiten. Als ik navraag bij de verpleegkundige waarom ze niet opnieuw verbonden wordt, zegt ze: 'Alle wonden genezen het best aan de lucht.' Mijn tegenargument over het grote risico op infecties wuift ze weg: 'Nee hoor, zo doen we het hier altijd.' ....
Later op de dag komt er nog een vrouw binnen die een ongeluk heeft gehad. Ze is een week geleden van een boda gevallen en komt onder de wonden strompelend en steunend op een stok binnen, samen met haar man en zoontje. Ik leg haar in de spreekkamer op de behandeltafel en vraag haar man wat er is gebeurd. Zelf is ze amper aanspreekbaar. Ze is na het ongeluk opgenomen geweest in een ander ziekenhuis en daar is uit foto's gebleken dat ze haar jukbeen heeft gebroken. Nu -drie dagen na ontslag- krijgt ze steeds meer hoofdpijn en zijn ze toch maar weer naar het ziekenhuis gekomen. De dokter onderzoekt haar en geeft haar medicijnen via het infuus, om vervolgens de volgende patiënt binnen te roepen. Ja, en mevrouw ligt dus nog steeds op de behandeltafel..! De dokter gaat even later weg en blijft ook weg. Na 1,5 uur komt haar echtgenoot aan mij vragen of de dokter nog terugkomt. Ik antwoord dat ik verwacht van wel, maar wanneer.. dat is hier altijd maar de vraag.
Maandag
Ik heb met Eunice afgesproken dat ik deze hele week op de OPD (Out Patiënt Department) werk. Op de OPD zijn twee spreekkamers met -als je geluk hebt- twee dokters. De communicatie tussen personeel en patiënten verloopt over het algemeen in het Luganda, niet te volgen dus. Maar het niveau van Engels is wel redelijk en anders is er vaak wel iemand die het gesprek in grote lijnen kan vertalen. Het werktempo ligt hier echt een heel stuk lager dan in Nederland, dus dat is flink omschakelen. Gelukkig hebben mensen ook veel meer geduld.
Maandag en vrijdag schijnen de drukste dagen te zijn, maar deze maandag is daar niet zo heel veel van te merken. Voor de patiënten die er zijn is het haast dringen wie van de verpleegkundigen de bloeddruk gaat meten. En net als ik me bedenk dat dit op deze manier een hele lange week gaat worden, maak ik aan het eind van de dienst kennis met dokter Sandee, de chirurg. Dat is een enthousiaste man die er voorstander van is dat alle vrijwilligers in het ziekenhuis ook vooral veel leren naast dat ze een ondersteundende rol hebben.
Dinsdag
's Ochtends ga ik rond 8:15 met de boda richting het ziekenhuis, met een beetje geluk ben ik er dan rond 8:30. Vandaag is de weg kort voor het ziekenhuis afgesloten, er wordt een stukje geasfalteerd. De boda-driver heeft geen flauw idee waar hij nu heen moet, en dus zie ik een heel ander stuk van de buurt, namelijk de sloppenwijk. In het centrum zijn de mensen wel gewend aan blanke mensen, maar de kinderen hier roepen allemaal: 'Hé mzungu!' oftewel 'Hé blanke!'.
Rond 9 uur kom ik dan toch in het ziekenhuis aan en start ik vandaag bij de dokter in de spreekkamer. Het bloeddruk meten heb ik na gisteren echt wel gezien en er zijn genoeg anderen die dat kunnen doen.
Na een kwartier komt de dokter uit de andere spreekkamer vragen 'of we even mee willen kijken'. Er is een meisje van 13 maanden binnengebracht met ernstige bloedarmoede. Als we de kamer binnenkomen is het vrijwel meteen duidelijk: het meisje is overleden. De vrouw die haar heeft binnengebracht (en niet de moeder van het meisje blijkt te zijn) is de kamer uitgelopen, naar buiten. Als ze terugkomt en de verpleegkundige haar het nieuws vertelt, reageert ze heel gelaten. Ook de rest van de aanwezigen in de kamer toont heel weinig emotie en empathie, heel bizar om te zien hoe dat hier in de cultuur zit.
Donderdag
Er komt een 2-jarig jongetje binnen met koorts. De dokter stelt 'een bacterie' vast en hij moet 3 dagen antibiotica krijgen. Hij krijgt een infuus en zijn moeder zal de komende dagen met hem terug naar het ziekenhuis moeten komen zodat hij de medicijnen kan krijgen. Tot zover is dit een veelvoorkomend verhaal. Er komen dagelijks meerdere kinderen binnen die met een infuus weer naar buiten gaan. Maar.. dit jongetje is bijna net zo blank als ik! Wat gek om hier te zien! Zijn moeder wil er niet veel over kwijt, maar het kan haast niet anders dan dat hij een blanke vader heeft. Hij trekt veel bekijks en alle verpleegkundigen benoemen hem gelijk als 'mijn broertje' :)
Vrijdag
Er komt een vrouw binnengestrompelt met om beide benen verband. Op haar meegebrachte papieren is te lezen dat ze een ongeluk heeft gehad en dat er uit voorzorg is gestart met PrEP, een medicijn tegen HIV. Ze is tijdens het ongeluk ('a bad accident, even other people died') in aanraking gekomen met bloed van andere slachtoffers waarvan niet bekend is of ze HIV besmet zijn. Over een week zal ze getest worden. De grote wonden op haar benen zijn een week geleden gehecht en ze heeft er veel pijn aan. De dokter haalt het verband eraf en bekijkt haar benen ongeveer 5 minuten uitgebreid. Dan besluit hij dat een deel van de hechtingen verwijderd moeten worden, dus om en om. Dit doet haar heel veel pijn maar ook nu is de empathie bij de verpleegkundige ver te zoeken. Ze helpt haar niet eens de behandeltafel af. Tot mijn grote verbazing loopt de vrouw zonder verband weer naar buiten. Als ik navraag bij de verpleegkundige waarom ze niet opnieuw verbonden wordt, zegt ze: 'Alle wonden genezen het best aan de lucht.' Mijn tegenargument over het grote risico op infecties wuift ze weg: 'Nee hoor, zo doen we het hier altijd.' ....
Later op de dag komt er nog een vrouw binnen die een ongeluk heeft gehad. Ze is een week geleden van een boda gevallen en komt onder de wonden strompelend en steunend op een stok binnen, samen met haar man en zoontje. Ik leg haar in de spreekkamer op de behandeltafel en vraag haar man wat er is gebeurd. Zelf is ze amper aanspreekbaar. Ze is na het ongeluk opgenomen geweest in een ander ziekenhuis en daar is uit foto's gebleken dat ze haar jukbeen heeft gebroken. Nu -drie dagen na ontslag- krijgt ze steeds meer hoofdpijn en zijn ze toch maar weer naar het ziekenhuis gekomen. De dokter onderzoekt haar en geeft haar medicijnen via het infuus, om vervolgens de volgende patiënt binnen te roepen. Ja, en mevrouw ligt dus nog steeds op de behandeltafel..! De dokter gaat even later weg en blijft ook weg. Na 1,5 uur komt haar echtgenoot aan mij vragen of de dokter nog terugkomt. Ik antwoord dat ik verwacht van wel, maar wanneer.. dat is hier altijd maar de vraag.
-
21 Januari 2018 - 20:45
Carla:
Zo meid, wat een pittige situaties maak je mee!
Wat fijn dat jij daar nu bent om er voor deze mensen te zijn!
Dikke kus X -
21 Januari 2018 - 21:03
Tamar:
... een open einde!!! Nee hè, het werd net spannend -
21 Januari 2018 - 21:11
Mariëlle :
Zo dat is zeker een pittig weekje.
Fijn dat jij daar mag zijn om die mensen te helpen
Liefs Mariëlle -
21 Januari 2018 - 21:29
Tante Annette:
Tjonge, veel indrukken doe je op zeg! Fijn dat je er voor de mensen kan en mag zijn. Liefs van mij -
21 Januari 2018 - 21:34
Petra :
Jeetje wat een avonturen meid.. pas goed op jezelf! Xx -
22 Januari 2018 - 08:12
Hans:
Mooi om je ervaringen weer te lezen. Hoe anders is de cultuur daar. Werkse weer deze week! Mooie foto ook op instagram. Groeten van ons allemaal! -
22 Januari 2018 - 10:58
Nelleke:
Poe poe, wat bijzonder allemaal.
Wat hebben wij het goed in Nederland.
Sterkte -
22 Januari 2018 - 19:54
Sophie:
Wat schrijf je goed Marleen! Net of ik naast je sta, daar in Oeganda :) Bizarre verhalen zo zeg, wat anders dan dat het hier gaat! Trots op je dat jij daar bent voor die mensen! Succes weer deze week, liefs! -
23 Januari 2018 - 14:40
Opa Van't Hoff:
Een uitstekend verslag.Het smaakt naar meer en ik kijk er naar uit.Opa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
