De eerste week!
Blijf op de hoogte en volg Marlene
10 April 2014 | Kenia, Mombassa
Hoi allemaal,
Hier een eerste berichtje vanuit Mombasa. Ik zou over elke dag bladzijden vol kunnen schrijven, maar ik zal proberen het een beetje kort te houden :)
In de nacht van donderdag op vrijdag kom ik aan op het vliegveld van Mombasa. Het enige wat ik hoef te doen is langs het loket van de immigratiedienst om mijn visum te laten zien en mijn koffer ophalen. Gelukkig, want ik ben flink moe van de lange reis. (En nee, slapen in het vliegtuig zat er niet in: iets met ruziënde stewardessen en passagiers, laat maar..)
Helaas kom ik er bij het loket vrij snel achter dat m’n koffer nog even moet wachten. De directeur van het vliegveld wordt erbij gehaald, want ik heb een speciale pas van Nel en John nodig om vrijwilligerswerk te mogen doen. Ik zal jullie de details besparen, maar ik denk dat het een uur heeft geduurd voordat ik mocht gaan, als ik beloofde om deze pas binnen een week te hebben. Als laatste passagier verlaat ik het vliegveld om buiten op John te wachten. Gelukkig zijn hij en Nel dwars door de wekker heen geslapen, anders had ‘ie erg lang op me moeten wachten ;). De meneer van de immigratiedienst (ik mag ondertussen Vincent zeggen) verteld me tijdens het wachten dat ‘ie de laatste tijd veel dingen over Holland heeft gelezen. Ik verwacht al een beetje welke kant dat op gaat als ik vraag wat hij dan heeft gelezen, maar hij zegt: ‘About the red light district!’ Tsja, daar zit ik dan, midden in de nacht met een vreemde man in een vreemd land te praten over het imago van Holland!
Om kwart voor 5 kom ik aan bij het huis van de Wanjala’s. Nadat ik wat heb gedronken met Nel ga ik lekker naar bed (bedankt voor het uitlenen van je bed, Joy!). Ik ben erg blij dat ik de volgende dag tijd heb om een beetje bij te slapen en uit te rusten.
Zaterdagochtend ga ik samen met Nel en haar vriendin Wilma (een verpleegkundige uit Amsterdam) richting het Happy Rock Center.
Daar aangekomen krijg ik gelijk een dikke knuffel van de kleine Timothy. Alle kinderen stellen zich aan me voor en vanaf dat moment ben ik ‘Auntie Marlien’. ‘Marlene’ is haast niet uit te spreken, ook omdat sommigen de ‘R’ en de ‘L’ niet goed kunnen uitspreken. Dus wordt het Marlien (maar ik luister ondertussen ook naar ‘Marlies’ en ‘Maureen’).
Na de lunch (waaraan ik meteen de rest van de dag genoeg heb) komen er 2 mannen (‘daktari’s’, dokters) om alle kinderen onder de 5 jaar medicijnen tegen polio te geven. Als dat gebeurd is, wordt hun pinknagel zwart gekleurd met stift, wat natuurlijk ontzettend interessant is.
De oudere jongens laten mij mijn kamer zien. Ik verblijf hier in een klein huisje, met een tweepersoonsbed, een klein aanrechtje, een kast, een stoel, een tafel en een koelkast. Daarnaast is de badkamer, met een toilet en een douche. De douche doet het alleen als het veel geregend heeft.
Zondagochtend heb ik direcht spijt van mijn veronderstelling dat ik gisteravond ‘wel even in korte broek buiten kon eten’. M’n rechterbeen zit onder de muggenbulten. Keniaanse muggen trekken zich niks aan van Deet!
Een rustige ochtend, want bijna iedereen (behalve de kleinsten) is naar de kerk. Ook ’s middags is rustig. ‘Pole, polle’ is de mentaliteit, rustig aan, want eigenlijk is het te warm om iets te doen.
Ook maandag is nog een ' rustdag' voor mij. Dinsdag komt Nel weer naar HRC, en dan maken we mijn rooster. Als ik m’n huisje uitloop, zit er opeens een aap op één van de tafels! Ik weet niet wat ik zie! De kleinere kinderen (de rest is naar school) kunnen er ook niet over uit: ‘Auntie, auntie, see! A monkey!’ Maar de aap trekt zich weinig aan van al dat geroep en is in de loop van de ochtend weer verdwenen.
Ik besluit wat foto’s te maken van de kinderen en het huis. De kinderen zijn erg onder de indruk van mijn telefoon, want ze kunnen zichzelf erop terugzien! Fantastisch om te zien was dus dat Timothy ’s middags vol trots zijn ‘telefoon’ (een stuk boomschors) kwam laten zien. Hele gesprekken hebben we gevoerd, en uiteraard kon hij ook foto’s maken met zijn telefoon.
De kinderen zijn onder de indruk van de kleinste dingen. Ruby en Diane hebben maandagavond een half uur met mijn veters zitten spelen. Na een tijdje kijken twee paar donkerbruine ogen mij vol bewondering aan: ik heb zelfs sokken aan! Sokken zijn hier heel bijzonder.
Dinsdagochtend vroeg regent het hier in Mombasa. Vandaag komen Nel en Wilma weer naar HRC, om de verjaardag van Ruby te vieren. Ze is 3 jaar geworden! Er hangen vlaggetjes, er is limonade en cake met kaarsjes en ze krijgt zelfs een verjaardagsshirt aan. Op het moment dat we de cake willen aansnijden en de kaarsjes willen aansteken, blijkt dat de kat alvast begonnen is met feestvieren; er zijn een paar hapjes uit de rand van de cake! Dat mag de pret niet drukken, en onder een luid ‘Happy birthday to you’ blaast Ruby de kaarsjes uit. Uiteraard krijgt ze van Wilma een aantal kadootjes, waar ze de rest van de dag (en week, trouwens) trots mee rondwandelt.
’s Middags praat ik met Nel en dan is het toch even moeilijk. Wat valt het tegen om te wennen! Het is leuk hier, en het gaat goed, maar wat zijn veel dingen anders dan ik me had voorgesteld! Het weer, het eten, het ritme, de mensen, de insecten, de manier van omgaan met de kinderen; het is allemaal niet te vergelijken met hoe het in Nederland is.
O, ik heb nog wel een leuk nieuwtje voor iedereen die heel hard heeft geroepen dat ik met een leuke Keniaan thuis moest komen: Ik heb een lief vriendje gevonden! Hij heet Matthew en is bijna 2 maanden oud. Ik kan wel de hele dag met 'm knuffelen, wat een schat! Dus, hij komt mee terug in m'n koffer ;)
De dagen vliegen echt voorbij en vandaag (als ik dit schrijf) is het alweer woensdag. Een beetje bewolkt en gelukkig niet zo warm. En belangrijker: vandaag werk ik mijn eerste ‘officiële’ shift! Het is fijn om op deze manier steeds meer in het ritme te komen. Dagdiensten zijn vanaf nu van 08:00 – 13:00 en dan van 15:30 tot 18:30. Nachtdiensten zijn van 18:30 – 22:00 en dan van 06:00 tot 07:30.
Als ik mijn huisje uitkom, komen er gelijk 3 kleintjes op me afgerend. Auntie, auntie! De ochtend vullen we met puzzels maken, ‘hobbel in de weg’ spelen (heeeeel lang!), badderen en flessen geven.
Aan het eind van de ochtend heb ik met auntie Petro een gesprek over het werk van mijn ouders. Ik vertel dat mama een verpleegkundige is in een huis speciaal voor ouderen. Die hebben daar hun eigen kamer en keuken, maar ze worden wel verzorgd. Petro’s reactie is gelijk: ‘Maar daar heb je toch je kinderen en je familie voor?’ Ze kan zich er niks bij voorstellen.
Ook vertel ik dat papa software maakt voor op de computer (sorry pap, m’n Engels is niet zo goed dat ik het helemaal kon uitleggen..). Maar Petro zegt: ‘Wauw, than he must be a smart person!’ Ik kan niks anders dan zeggen: ‘Yes, he is a very smart person!’ :)
Aan het eind van m’n shift loop ik lekker buiten heen en weer met Matthew. Met grote ogen neemt hij alles in zich op, en ik wacht rustig af tot die grote ogen dicht gaan vallen.. Zolang ik niet ga zitten, heeft hij het prima naar zijn zin!
En nu (woensdag), terwijl ik vanavond na het avondeten (bestaande uit twee witte boterhammen, even geen warm eten meer voor mij!) eindelijk de rust neem om de afgelopen dagen uitgebreider te beschrijven, valt plotseling de elektriciteit uit. En dan is het opeens écht donker. Gelukkig heb ik een zaklamp bij me (thanks pap!) die nu goed van pas komt. Na een half uur wordt mijn kleine kamertje een soort sauna, omdat ook de ventilator ermee gestopt is. Dat wordt voorlopig nog niet naar bed, want dat is veel te warm. Hopen maar dat het snel weer opgelost wordt. En ja, om 22:22 springt alles weer aan en kan ik eindelijk naar bed!
Dat is het voor nu. Ik mis Nederland, maar het voelt voor nu goed om hier te zijn.
Liefs en groetjes voor jullie allemaal!
Hier een eerste berichtje vanuit Mombasa. Ik zou over elke dag bladzijden vol kunnen schrijven, maar ik zal proberen het een beetje kort te houden :)
In de nacht van donderdag op vrijdag kom ik aan op het vliegveld van Mombasa. Het enige wat ik hoef te doen is langs het loket van de immigratiedienst om mijn visum te laten zien en mijn koffer ophalen. Gelukkig, want ik ben flink moe van de lange reis. (En nee, slapen in het vliegtuig zat er niet in: iets met ruziënde stewardessen en passagiers, laat maar..)
Helaas kom ik er bij het loket vrij snel achter dat m’n koffer nog even moet wachten. De directeur van het vliegveld wordt erbij gehaald, want ik heb een speciale pas van Nel en John nodig om vrijwilligerswerk te mogen doen. Ik zal jullie de details besparen, maar ik denk dat het een uur heeft geduurd voordat ik mocht gaan, als ik beloofde om deze pas binnen een week te hebben. Als laatste passagier verlaat ik het vliegveld om buiten op John te wachten. Gelukkig zijn hij en Nel dwars door de wekker heen geslapen, anders had ‘ie erg lang op me moeten wachten ;). De meneer van de immigratiedienst (ik mag ondertussen Vincent zeggen) verteld me tijdens het wachten dat ‘ie de laatste tijd veel dingen over Holland heeft gelezen. Ik verwacht al een beetje welke kant dat op gaat als ik vraag wat hij dan heeft gelezen, maar hij zegt: ‘About the red light district!’ Tsja, daar zit ik dan, midden in de nacht met een vreemde man in een vreemd land te praten over het imago van Holland!
Om kwart voor 5 kom ik aan bij het huis van de Wanjala’s. Nadat ik wat heb gedronken met Nel ga ik lekker naar bed (bedankt voor het uitlenen van je bed, Joy!). Ik ben erg blij dat ik de volgende dag tijd heb om een beetje bij te slapen en uit te rusten.
Zaterdagochtend ga ik samen met Nel en haar vriendin Wilma (een verpleegkundige uit Amsterdam) richting het Happy Rock Center.
Daar aangekomen krijg ik gelijk een dikke knuffel van de kleine Timothy. Alle kinderen stellen zich aan me voor en vanaf dat moment ben ik ‘Auntie Marlien’. ‘Marlene’ is haast niet uit te spreken, ook omdat sommigen de ‘R’ en de ‘L’ niet goed kunnen uitspreken. Dus wordt het Marlien (maar ik luister ondertussen ook naar ‘Marlies’ en ‘Maureen’).
Na de lunch (waaraan ik meteen de rest van de dag genoeg heb) komen er 2 mannen (‘daktari’s’, dokters) om alle kinderen onder de 5 jaar medicijnen tegen polio te geven. Als dat gebeurd is, wordt hun pinknagel zwart gekleurd met stift, wat natuurlijk ontzettend interessant is.
De oudere jongens laten mij mijn kamer zien. Ik verblijf hier in een klein huisje, met een tweepersoonsbed, een klein aanrechtje, een kast, een stoel, een tafel en een koelkast. Daarnaast is de badkamer, met een toilet en een douche. De douche doet het alleen als het veel geregend heeft.
Zondagochtend heb ik direcht spijt van mijn veronderstelling dat ik gisteravond ‘wel even in korte broek buiten kon eten’. M’n rechterbeen zit onder de muggenbulten. Keniaanse muggen trekken zich niks aan van Deet!
Een rustige ochtend, want bijna iedereen (behalve de kleinsten) is naar de kerk. Ook ’s middags is rustig. ‘Pole, polle’ is de mentaliteit, rustig aan, want eigenlijk is het te warm om iets te doen.
Ook maandag is nog een ' rustdag' voor mij. Dinsdag komt Nel weer naar HRC, en dan maken we mijn rooster. Als ik m’n huisje uitloop, zit er opeens een aap op één van de tafels! Ik weet niet wat ik zie! De kleinere kinderen (de rest is naar school) kunnen er ook niet over uit: ‘Auntie, auntie, see! A monkey!’ Maar de aap trekt zich weinig aan van al dat geroep en is in de loop van de ochtend weer verdwenen.
Ik besluit wat foto’s te maken van de kinderen en het huis. De kinderen zijn erg onder de indruk van mijn telefoon, want ze kunnen zichzelf erop terugzien! Fantastisch om te zien was dus dat Timothy ’s middags vol trots zijn ‘telefoon’ (een stuk boomschors) kwam laten zien. Hele gesprekken hebben we gevoerd, en uiteraard kon hij ook foto’s maken met zijn telefoon.
De kinderen zijn onder de indruk van de kleinste dingen. Ruby en Diane hebben maandagavond een half uur met mijn veters zitten spelen. Na een tijdje kijken twee paar donkerbruine ogen mij vol bewondering aan: ik heb zelfs sokken aan! Sokken zijn hier heel bijzonder.
Dinsdagochtend vroeg regent het hier in Mombasa. Vandaag komen Nel en Wilma weer naar HRC, om de verjaardag van Ruby te vieren. Ze is 3 jaar geworden! Er hangen vlaggetjes, er is limonade en cake met kaarsjes en ze krijgt zelfs een verjaardagsshirt aan. Op het moment dat we de cake willen aansnijden en de kaarsjes willen aansteken, blijkt dat de kat alvast begonnen is met feestvieren; er zijn een paar hapjes uit de rand van de cake! Dat mag de pret niet drukken, en onder een luid ‘Happy birthday to you’ blaast Ruby de kaarsjes uit. Uiteraard krijgt ze van Wilma een aantal kadootjes, waar ze de rest van de dag (en week, trouwens) trots mee rondwandelt.
’s Middags praat ik met Nel en dan is het toch even moeilijk. Wat valt het tegen om te wennen! Het is leuk hier, en het gaat goed, maar wat zijn veel dingen anders dan ik me had voorgesteld! Het weer, het eten, het ritme, de mensen, de insecten, de manier van omgaan met de kinderen; het is allemaal niet te vergelijken met hoe het in Nederland is.
O, ik heb nog wel een leuk nieuwtje voor iedereen die heel hard heeft geroepen dat ik met een leuke Keniaan thuis moest komen: Ik heb een lief vriendje gevonden! Hij heet Matthew en is bijna 2 maanden oud. Ik kan wel de hele dag met 'm knuffelen, wat een schat! Dus, hij komt mee terug in m'n koffer ;)
De dagen vliegen echt voorbij en vandaag (als ik dit schrijf) is het alweer woensdag. Een beetje bewolkt en gelukkig niet zo warm. En belangrijker: vandaag werk ik mijn eerste ‘officiële’ shift! Het is fijn om op deze manier steeds meer in het ritme te komen. Dagdiensten zijn vanaf nu van 08:00 – 13:00 en dan van 15:30 tot 18:30. Nachtdiensten zijn van 18:30 – 22:00 en dan van 06:00 tot 07:30.
Als ik mijn huisje uitkom, komen er gelijk 3 kleintjes op me afgerend. Auntie, auntie! De ochtend vullen we met puzzels maken, ‘hobbel in de weg’ spelen (heeeeel lang!), badderen en flessen geven.
Aan het eind van de ochtend heb ik met auntie Petro een gesprek over het werk van mijn ouders. Ik vertel dat mama een verpleegkundige is in een huis speciaal voor ouderen. Die hebben daar hun eigen kamer en keuken, maar ze worden wel verzorgd. Petro’s reactie is gelijk: ‘Maar daar heb je toch je kinderen en je familie voor?’ Ze kan zich er niks bij voorstellen.
Ook vertel ik dat papa software maakt voor op de computer (sorry pap, m’n Engels is niet zo goed dat ik het helemaal kon uitleggen..). Maar Petro zegt: ‘Wauw, than he must be a smart person!’ Ik kan niks anders dan zeggen: ‘Yes, he is a very smart person!’ :)
Aan het eind van m’n shift loop ik lekker buiten heen en weer met Matthew. Met grote ogen neemt hij alles in zich op, en ik wacht rustig af tot die grote ogen dicht gaan vallen.. Zolang ik niet ga zitten, heeft hij het prima naar zijn zin!
En nu (woensdag), terwijl ik vanavond na het avondeten (bestaande uit twee witte boterhammen, even geen warm eten meer voor mij!) eindelijk de rust neem om de afgelopen dagen uitgebreider te beschrijven, valt plotseling de elektriciteit uit. En dan is het opeens écht donker. Gelukkig heb ik een zaklamp bij me (thanks pap!) die nu goed van pas komt. Na een half uur wordt mijn kleine kamertje een soort sauna, omdat ook de ventilator ermee gestopt is. Dat wordt voorlopig nog niet naar bed, want dat is veel te warm. Hopen maar dat het snel weer opgelost wordt. En ja, om 22:22 springt alles weer aan en kan ik eindelijk naar bed!
Dat is het voor nu. Ik mis Nederland, maar het voelt voor nu goed om hier te zijn.
Liefs en groetjes voor jullie allemaal!
-
10 April 2014 - 20:41
Tamar:
Lieve Maureen, wat ontzettend leuk om jouw verslag te lezen, ik heb een smile van oor tot oor. Ik ben al trots op je, laat staan je ouders ;-) Mijn pen in de aanslag voor de brief aan Robert, want die Matthew moet uiteraard hierheen komen. Ben je wel bereid om te delen?
ik kijk uit naar je belevenissen, xxx
Tamar -
10 April 2014 - 20:43
Corine En Bram Knegt:
Hallo Marlene,
Wat leuk dat je al zo snel in " de pen " bent gekropen om je avonturen op te schrijven, dank je.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je moeite hebt met de veranderingen, het zal langzaam wennen.
Heel veel werk en leer plezier de komende week :-) we kijken uit naar je volgende berichtje.
Groetjes vanuit Woerden Bram en Corine -
10 April 2014 - 20:53
Laura:
Lieve Marlene! Wat superleuk om je verhaal te lezen :)
Knap dat je deze eerste week al hebt doorstaan, nu lekker aan de slag en genieten!
Dikke kus, Laura. Enne, Matthew is bij deze goedgekeurd hoor hihi!
-
10 April 2014 - 21:22
Myrna :
Heeee lieve Marleen,
Wat een superleuke blog, en wat heerlijk om je even te spreken :)
Wat bizar dat Ruby alweer 3 jaar is! En Timothy is een heerlijke schat, he was my favourite! Praat hij inmiddels al een beetje duidelijk?
Ik ben trots op jou! -
10 April 2014 - 21:25
Elly De Bruijn-van 't Hoff:
Gefeliciteerd met Christiaan! Hoe anders zal dat voelen voor jou om nu niet bij zijn verjaardag te zijn. Maar er komen nog heel veel verjaardagen van Christiaan en in Mombasa zit je maar een paar maanden. Wat leuk om je eerste lange verslag te lezen. Natuurlijk moet je ook wennen en dat zal steeds beter gaan. Ik vind dat je leuke dingen hebt meegemaakt. Maar veel praten met Nel en de anderen dan voel je je nog eerder thuis. Geniet ervan en veel zegen voor alles wat je mag doen. Groeten van ons. -
10 April 2014 - 22:38
Mariëlle:
Lieve auntie Marlien,
Wat geweldig om je verslag te lezen, ik zie het levendig voor me! Ze boffen daar met jou en ik wens je veel succes. Ik begreep dat je je vandaag niet zo lekker voelde, dat komt goed hoor. Wennen aan het klimaat en het eten. Vanavond leuk om je even via de skype te zien, fijn ook voor je familie en zo was je toch even op de verjaardag van je broer! Ik kijk uit naar je volgende verslag.
groet Mariëlle -
10 April 2014 - 22:50
Sophie:
Heee lieve Marlene!
Superleuk om dit te lezen! En fijn dat de kindjes zo leuk zijn!
Ik heb het Skype-moment nét gemist, maar dat halen we vast nog wel een keer in ;)
Succes de komende dagen/weken weer, keep up the good work!
Liefs en een dikke knuffel! Xxxx -
10 April 2014 - 23:10
Carla:
Mooi verslag lieve Marlene!
En vanavond heb ik je even 'live' gesproken, dat was ook al zo leuk!
Geniet, veel plezier met de kindjes en wen rustig aan alles wat anders is!
Houd je maar vast aan je laatste zin:
Ik mis Nederland, maar het voelt voor nu goed om hier te zijn.
Ik snap 't!
Toedeloe! -
10 April 2014 - 23:47
Leanne:
Hee Marlene,
Wat fijn om te lezen dat het goed met je gaat. Succes met wennen de eerste tijd en geniet vooral! :) Oh, en maak niet al te veel foto's.. het is een vre-se-lijk karwei om uit te zoeken als je thuis bent! ;)
Liefs, Leanne -
11 April 2014 - 00:03
Renate:
Ik heb je gelukkig ook al even gesproken vandaag, maar wat een superleuk verslag!
Ik vind dat je het super doet! Ben heel trots op je! X mama -
11 April 2014 - 00:36
Nicole & Martijn:
Hoi!! Wat een leuk verslag! En wat een verhalen!! Leuk hoor. Geniet van je tijd daar en succes met wennen en de muggen ;)
Liefs uit Den Haag! -
11 April 2014 - 08:46
Esther:
Hej Marlene,
Wat een ontzettend leuk verslag, en wat een omslag moet je dan even snel maken hè? :) Fijn dat je het naar je zin hebt, en dat je al een vriendje hebt gevonden, hihi. Heel veel plezier nog, kijk uit naar je volgende verslag! Bahati nzuri!
Liefs,
Esther -
11 April 2014 - 17:51
Jenna:
hi marlene
wat een leuk verslag en al zo veel beleefd. dat zal vast even wennen zijn. zet hem op , niet iedereen maakt dit mee
veel plezier en succes
Groetjes jenna -
11 April 2014 - 20:43
Piet Krol:
Wat kun jij leuk vertellen! Ik zie het gewoon voor me. Dat het wennen is, is theoretisch natuuurlijk begrijpelijk, maar in de praktijk niet makkelijk. Maar je zult zien dat je "straks' in Nederland weer moet wennen ...! Alle goeds! Onder Gods zegen en zijn bescherming. -
11 April 2014 - 22:14
Gerda:
Ha Marlene,
Wat ontzettend leuk om jouw belevenissen, aan de andere kant van de wereld, te lezen. Super hoe je t schrijft!! Ik wens je succes en heel veel plezier!! T zal soms best moeilijk zijn, maar hoop dat je van deze tijd volop zal genieten!!
Groetjes van je 'oude' zwemjuffie -
13 April 2014 - 23:22
Ineke Bruins:
Dag Marlene,
Wat een mooi verslag heb jij geschreven van je belevenissen in de eerste week Kenia!
Ik hoop nog veel van dit soort berichten te lezen!
Het ga je goed, meid.
Wijsheid toegewenst en heel veel plezier ook!
We denken aan je!
Dág! -
22 April 2014 - 19:07
Alie Bootsma:
Ha Marlene,
Het is alweer even geleden dat ik je verslag las maar erg leuk dit te lezen; al die ervaringen!! Inmiddels ben je alweer een paar weken verder en begrijp ik via Myrna maar ook via je ouders dat je steeds beter je draai weet te vinden. Fijn! Vermaak je je in de weekenden ook goed? Heb je nog contact kunnen leggen met andere Nederlanders? Kan ook leuk zijn! Nou Marlene, we kijken uit naar je volgende reisverslag want het is zeer leuk om te lezen; k wordt er bijna jaloers van (geintje)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
