Malaria, ziekenhuizen en infusen

Lieve allemaal,
Het is alweer bijna 3 weken geleden sinds mijn vorige blog, wat gaan de laatste weken snel!

Zondag 1 juni
Ik wil een beetje beltegoed kopen om m’n blog te kunnen uploaden. Ik weet niet precies waar, maar het groentekraampje op de hoek is nog open en daar loop ik dus maar heen. Ik koop 3 tomaten en 2 uien, en betaal 25 shilling. Ik vraag de vrouw of ze weet waar ik hier in de buurt beltegoed kan kopen, en ze twijfelt even. Dan zegt ze: ‘Ik vraag m’n zoon wel even om het te halen.’ Ik protesteer even, maar er is geen discussie mogelijk. Ze roept naar één van de jongens die in de straat aan het voetballen zijn en stuurt hem naar het winkeltje verderop. Tijdens het wachten kan ik wel even op haar stoel gaan zitten. Vijf minuten later komt het jongetje terug. ‘Asante sana! (Dankjewel!)’ zeg ik en loop terug naar HRC.


Maandag 2 juni
Om half 11 is het tijd voor brood en thee. Samen met de jongens zit ik lekker buiten. Ze bidden: ‘Dear God, bless this food en drink, before we drink and eat. In Jesus name. Amen. Thank you God.’ Mooi om te horen! Na het gebed zegt Lucy: ‘And remember those who don’t have food.’ Bijzonder dat wij dat in Nederland over Kenia kunnen zeggen, maar dat ze het hier over andere mensen zeggen.

Tijdens de lunch praten we over Nederland. Vooral de jongens zijn heel nieuwsgierig, wat we daar eten, hoe je bepaalde woorden in het Nederlands zegt. Lucy vraagt wat ik qua eten mis. Ik vertel haar dat dat de ‘gewone’ dingen zijn. Een bruine boterham met kaas, een appel. Dan zegt Allan opeens: ‘Nou, dan ga je dus terug naar Nederland, eet een boterham met kaas en een appel en dan kom je de volgende dag weer terug naar ons! Ik kan ook vliegen, kijk maar! Ik vlieg wel met je naar Holland en weer terug!’


Donderdag 5 juni
Eén van de kleine kindjes (3 jaar) heeft malaria. Net als dat wij in Nederland af en toe periodes hebben dat er veel mensen griep hebben, hebben hier nu veel mensen malaria. Zaterdag zijn we met haar naar het ziekenhuis geweest, maar ze heeft nog steeds koorts! Petro besluit uiteindelijk om opnieuw met haar naar de dokter te gaan. Na een uurtje is ze alweer terug, en ze zegt: ‘Ik heb wat werk voor je te doen!’ Ik kijk haar niet-begrijpend aan, en op dat moment komt de dokter zelf de huiskamer inlopen. Hij vraagt me om aan de tafel te komen zitten en stalt allerlei spullen uit. Naalden, spuitjes, water voor injecties. Dan pas zie ik Ruby: ze heeft een infuusnaald in haar handje! Ze kan daarmee niet in het ziekenhuis blijven omdat er geen mama is die bij haar kan blijven. ‘Je hebt me vorige keer niet verteld dat je een verpleegkundige bent!’ zegt de dokter. ‘Een bijna-verpleegkundige hoor,’ zeg ik lachend. Hij vraagt mij of ik haar de komende 4 dagen 3 keer per dag de medicijnen wil geven via het naaldje. Ik weet hoe het moet, dus: Ja!
Ik praat nog even door met de dokter en hij vraagt hoe ik het in Kenia vind. Ik vertel hem dat ik heb moeten wennen, maar dat het nu beter gaat. Ik vind het land leuk, ik vind (de meeste) mensen leuk. Hij vraagt of ik ooit terugkom. Ik weet het niet, maar daar trapt ‘ie niet in: Als ik niet terug kom naar Kenia, komt hij mij opzoeken in Nederland. Afgesproken!


Zaterdag 7 juni
Het geven van Ruby’s medicijnen is de afgelopen dagen redelijk soepel gegaan, al lopen de tranen meestal over haar wangen. Vanochtend is het een ander verhaal, het lukt niet. Ik durf niet teveel kracht te zetten, en dus vertel ik Lucy we terug moeten naar Savani Hospital, ik wil zeker weten dat het naaldje nog goed zit. De dokter is er niet, en we moeten gelijk doorlopen naar de ‘Injection Room’. Lucy neemt Ruby op schoot en de broeder verwijderd het verband. Ik leg ‘m uit dat ik het idee heb dat het naaldje scheef zit. Hij pakt een spuitje en spuit het naaldje zonder problemen door. Ruby begint wel vreselijk hard te huilen. Maar ja, doet het echt pijn of vindt ze het gewoon erg eng? Dat weet ik niet zeker. Ook de medicijnen gaan er in, en we kunnen weer gaan.


Zondag 8 juni
Alle kinderen weten ondertussen dat ik om 07.00 ’s ochtends Ruby de medicijnen moet geven, en ze proberen haar er allemaal op hun eigen manier op voor te bereiden. Lief, maar dat zorgt ervoor dat ze al aan het huilen is als ik de medicijnen nog niet eens klaar heb. Als de 2 spuitjes klaarliggen, zet ik haar naast me op de bank. Dan zie ik het infuus, dat zit scheef. Ik verwijder het verband en ja hoor: een los naaldje in m’n handen. Helaas!
Om 10.00 ga ik dus opnieuw met Lucy en Ruby naar het ziekenhuis, dit keer in één keer met de piki-piki (motorbike). Ruby tussen de chauffeur en mij ingeperst, Lucy achter mij. Het is druk in het ziekenhuis, en naast ons in de wachtkamer zit een meisje met een infuus. Het glazen potje met medicijnen hangt aan een spijkertje in de muur. Er komt er een huilende vrouw binnen met een kindje dat slap in haar armen hangt. Ze moet gelijk doorlopen naar de spreekkamer. Er lopen verschillende andere vrouwen rond, allemaal met tranen op hun wangen.
Ondertussen krijgt Ruby haar derde en laatste anti-malariainjectie. Ze hoeft geen nieuw infuus, we mogen stoppen met de antibiotica. (Hoezo, kuur afmaken?) Onze piki-piki chauffeur heeft op ons gewacht, en aan de overkant van de straat wordt de moeder met het doodzieke kindje ook op een piki-piki gezet. Als ik Lucy vraag wat er met het kindje aan de hand is, zegt ze: ‘Malaria, heel erg. Ze heeft zuurstof nodig.’ Dat hebben ze dus blijkbaar niet in dit ziekenhuis.. Ik vraag me af waarom ze haar dan op een piki-piki zetten en geen ambulance bellen, maar Lucy legt me uit dat de piki-piki het allersnelst is.


Dinsdag 10 juni
Agnes vraagt me om mee te gaan naar het ziekenhuis met Diana (3 jaar), ze heeft verhoging en is duidelijk erg ziek. Ze krijgt andere kleding en schoenen aan en binnen 10 minuten kunnen we weg. Zit ik weer in de tuktuk onderweg naar het ziekenhuis. De 4e keer in 1 week. Deze keer is het rustig, er is alleen een man bezig met het slopen van de receptie. Natuurlijk, dat gaat gewoon door. We kunnen gelijk doorlopen. Als we uitgelegd hebben wat er aan de hand is, mogen we gelijk door naar het laboratorium voor een bloedtest. En ja, ook Diana heeft ‘pure’ malaria..


Vrijdag 13 juni
Vandaag gaat Vallery met Diana naar het ziekenhuis voor de laatste antimalaria-injectie. Als ze terugkomt vertelt ze dat de dokter heeft gevraagd hoe het met Olivia (8 maanden) gaat. Die is woensdag bij hem geweest en heeft een kuurtje gekregen voor een longontsteking. Als Vallery hem vertelt dat ze nog niet veel beter is, zegt Collins dat hij haar dan vanmiddag terug wil zien omdat hij haar een infuus wil geven. Na de lunch kleed ik me om om met Petro mee te gaan naar het ziekenhuis. Als ik terugloop, vertelt Petro dat ook Elliott (1 jaar) ziek is en koorts heeft. Ook mee naar het ziekenhuis dus!
De dokter luistert opnieuw naar Olivia haar longen en Petro en ik mogen ook even luisteren via de stethoscoop. :)
Met Elliott mag ik naar het laboratorium lopen voor een malaria-test: Positief. Daarna wordt bij Olivia het infuus geprikt. ‘Did you take lunch?’ vraagt Collins lachend. Een handschoen voldoet als stuwband en volgens mij is het een klein wonder dat het naaldje er in één keer goed in zit. Een infuus prikken bij donkere kindjes is een kunst denk ik! Haar handje wordt verbonden en ze krijgt gelijk de eerste dosis antibiotica. Terug in de wachtkamer doet Petro haar sokje om haar hand, want het verband gaat gelijk in haar mond.

Vanavond wordt de wedstrijd Nederland – Spanje gespeeld en die wordt hier gewoon op TV uitgezonden. Samen met een paar van de oudste jongens moet ik die natuurlijk kijken! Ze zijn fanatiek en juichen bij elk Nederlands doelpunt, maar nog voordat de wedstrijd afgelopen is, slapen ze alle vijf.


Zondag 15 juni
’s Ochtends gaat de wekker weer vroeg, want Olivia moet haar medicijnen krijgen. Ik loop naar het huis en verbaas me er alweer over hoe actief iedereen al is. Ik geef de kleine meid moeiteloos de medicijnen en loop na een half uurtje terug naar Maaike. Die is er dit weekend, gezellig! We doen lekker de hele ochtend niks, zitten in het zonnetje en lezen een boek. We lunchen met bruin brood (!) en hebben avocado, tomaat, ui en ei gekocht om mee te beleggen. Heerlijk! Helaas vindt Mousse dat ook, en hij blijft om onze tafel heenlopen en miauwen. Na een mislukte poging om hem weg te jagen, besluit ik één van de jongens te vragen. Die zitten op de veranda van het jongenshuis en springen gelijk allemaal op. Ik loop erachteraan en binnen 2 tellen zie ik Alex met Mousse de hoek om komen. Hij houdt ‘m alleen vast aan z’n staart! Ik barst samen met Maaike in lachen uit.
Om 14:00 komen Bob en Elizabeth het terrein oprijden. Zij hebben één van 'onze' kindjes geadopteerd en komen haar vandaag officieel ophalen. We verzamelen alle kinderen in het meisjeshuis. Elizabeth wil graag nog met allemaal een foto maken. Dat is natuurlijk een hele opgave, maar het lukt redelijk. Ook wil Elizabeth nog met ons bidden en ik geef Bob en haar een boekje wat we voor Ruby gemaakt hebben. Dan neemt Elizabeth Ruby op haar arm en is het tijd om afscheid te nemen. Ze zwaait een beetje beteuterd naar ons, en dan zwaaien we haar met elkaar uit. Moeilijk, maar we weten natuurlijk allemaal dat het voor haar beter is om in een gezin op te groeien.
Het werk gaat ook gewoon door: Matthew (4 maanden) heeft ruim 39 graden koorts. Het arme mannetje, het zal toch niet..?


Dinsdag 17 juni
Helaas, ik krijg de medicijnen van Olivia deze ochtend met geen mogelijkheid door het naaldje en heb voor het eerst een snikkend kindje voor me. Ik ga niks forceren en Agnes zegt dat ik de dokter kan bellen om te vragen wat we moeten doen. Natuurlijk, doe ik. Ik vertel Collins dat Olivia haar handje een beetje dik is en dat de medicatie er niet meer doorheen gaat. Hij vraagt me het infuus te verwijderen en met haar naar het ziekenhuis te komen. Uit de verbanddoos op school haal ik een gaasje en ik verwijder het infuus, dat inderdaad niet meer goed zit. Ook Diana is nog steeds ziek, en ze slaapt bijna de hele dag. Ze heeft geen koorts, en ze wil ook niks eten. Ook zij moet dus mee naar het ziekenhuis. We nemen een tuktuk en ik hoor de chauffeur en zijn vriend iets zeggen over ‘mzungu’ en ‘mtoto’ (kindje). Later begrijp ik van Lucy dat ze een discussie hadden of Olivia wel of niet mijn eigen kindje was. Grappig, dat zou zomaar kunnen namelijk; Olivia is niet zo donker en heeft kleine krulletjes, haha.
Dr. Collins luistert naar Olivia haar longen en besluit gelukkig dat er geen nieuw infuus geprikt hoeft te worden maar dat we haar orale antibiotica moeten geven.


Donderdag 19 juni
Vandaag heb ik alleen met Joyce dienst. Drukke dag! Kleine Matthew had de laatste dagen geen koorts meer, maar vanochtend is het ruim 40 graden. Joyce gaat gelijk met hem naar het ziekenhuis. Alle kinderen zijn vanmiddag tot en met maandag vrij van school, dus zodra die thuis zijn, is het druk! Gelukkig kunnen de oudste meiden me een beetje helpen. Tweeënhalf uur later komt Joyce eindelijk terug. Tot mijn grote schrik zit er nu ook bij Matthew een infuusnaald in zijn handje. Gelukkig blijkt dat ik er niks mee hoef te doen, we moeten vanmiddag terug en ze geven de medicijnen in het ziekenhuis. Ik verbind het infuus, want dat hebben ze in het ziekenhuis niet gedaan.. In de loop van de middag begint de koorts gelukkig een beetje te zakken.

Voor het avondeten maak ik met een paar kinderen een filmpje voor papa, want die is vandaag jarig! Uit volle borst zingen ze ‘Happy Birthday, dear uncle Paul!’.


Een paar weken vol ziekenhuizen dus, en dat was elke keer weer een bijzondere ervaring. Soms ook frustrerend, omdat ik dingen heb gezien die anders zouden moeten en soms ook anders zouden kunnen.

Dit weekend ga ik naar Msambweni, en maandag komen als het goed is (eindelijk) de pakketten met spullen uit Nederland aan. De laatste diensten gaan gewerkt worden, en dan is het tijd om in te pakken. Maar goed, eerst nog het laatste weekje genieten!

Liefs, Marlene